Nieuwe tijden

Het is bijna juni en er zijn ontwikkelingen.
Van de week zijn er twee mensen in ons huishouden verrast en verblijd met nieuw werk. In tijden van economische recessie is het maar wat fijn om in een onderwijsgerelateerde werkomgeving te vertoeven. Als er economisch hoogtij is, is dat was minder, maar voor de komende tijd zijn wij erg tevreden.
Het was nodig dat er iets veranderde en dan is het fijn als de kosmos met je meewerkt!

Het is vreemd om te merken hoe we als mens geconditioneerd kunnen zijn op negatieve ervaringen. We hadden het allemaal niet durven dromen en kunnen bedenken, maar er zijn gelukkig mensen die een CV kunnen lezen en doorvragen op relevante zaken in plaats van met kulredenen omkleden dat je wel of geen visie hebt of te goed bent voor een functie. Dat je je eigen gezicht niet hebt laten zien. Of juist teveel.

Daar was ik ZO klaar mee, dus des te groter mijn verbazing dat het ineens twee keer raak is voor juni begint.
De champagne heeft al gevloeid, nog wat pijnlijke mededelingen zullen gedaan gaan worden, maar dan is het tijd voor iets nieuws. En….we zijn er blij mee!

Door het putje?

Vanochtend werd ik een beetje gejaagd wakker. Wat voor dag is het vandaag? Moet ik niet opstaan? Waarom is de wekker niet afgegaan? Ken je dat? Met een losse vrije dag tussendoor?

Met mij gaat het verder goed hoor. Drukke tijden dat wel. Niet alleen omdat het schooljaar weer bijna afloopt, maar meer vanwege alle andere dingen die spelen.
Twee mensen in ons huishouden die druk bezig zijn met solliciteren.
Wat is dat toch een aparte bezigheid.
Aan de ene kant ben je bezig met jezelf verkopen en aan de andere kant wordt van je verwacht dat je authentiek bent. Dus jezelf zijn. Maar wat nu als je niet gewend bent om jezelf te verkopen?

Dat is dan jouw probleem. Dan moet je verder kijken of “je past niet in een team”.

Persoonlijk word ik altijd onrustig van solliciteren. Allereerst van het in de krant kijken en bedenken of een vacature aansluit bij wat ik zou willen of kunnen. Vervolgens het wachten op uitnodigingen, gesprekken en uitslagen. Ook als het intern is. Dat maakt het allemaal nog vreemder. Een sollicitatie naar mijn eigen baan. En dat op een moment dat er directieacties zijn waarbij ik me achter de oren krabbel. Nee hier wil ik geen verantwoordelijkheid voor dragen….maar wat moet ik anders dan toch solliciteren naar mijn eigen baan.

Ook als ik me daar gejaagd door voel.
Het is nog even wachten en hopelijk heb ik voordat juni begint duidelijkheid over het vervolg van mijn loopbaan.
Het zou toch zonde zijn als alle energie die ik de afgelopen twee weken in mijn assessment en aanverwante acties voor niets zou zijn geweest.

Zwemmen

Dan een blik geworpen in het zwembad behorend bij het paviljoen annex de receptie van het huisjespark. Het zwembad ligt vol met kinderen die daar bijkans de hele dag vertoeven tot ze gerimpeld en wel door hun moeders uit de kleedhokjes gevist worden.
De moeders van de jongere kinderen zitten op stoelen in de zweterige atmosfeer van het zwembad. Zij komen niet tot lezen want de gezwembande kinderen geven geen enkele aanleiding tot een leespauze voor de moeders. Zij zitten daar gezamenlijk met story-achtige weekbladen schichtig en onrustig te bladeren tot hun schatjes overrimpeld zijn of huilend uit het water willen naar aanleiding van botsingen met de oudere, ruwer spelende kinderen.
Vaders zijn er ook in het zwembad, maar dan van het soort met de geschoren hoofden. De latente binken die nog wat proberen te showen met hun eigen lijf voordat de onherroepelijke weg van het gezapige huwelijkse leven zijn sporen daadwerkelijk achterlaat. Met een tattoe alleen ben je nog geen vent. Denk ik terwijl ik langs de speelwand doorloop. Mijn wens om een paar baantjes te trekken is voor de zoveelste keer om zeep geholpen. Ik kan geen baantjes trekken als er rondspringende kinderen en showende vaders of lezende moeders in dat badje aanwezig zijn.

Nog meer vis.

Zaten twee vissers langs de kant van het meer. Navraag leerde dat ze daar al zes en een half uur zaten. Sinds kwart over zes ‘s ochtends. Vangst om kwart voor een ‘s middags: een gevangen vis en en die ontsnapte voordat hij, of zij naar boven werd gehaald.
Boeiende activiteit! Ik heb de essentie nog niet kunnen vatten. Ik blijf nog een weekje mijn ogen uitkijken.

Viskamp

En zo kwam het dat we tijdens de meivakantie op een visserskamp belandden. Ooit geweten wat dat inhield? Ik niet tot het moment dat ik ‘s ochtends wakker werd en op het terras van ons vakantiehuisje stond te acclimatiseren met een kop koffie.
Zag ik dat goed? Door de mist heen zag ik iemand staan met een hengel. En toen ik verderop keek zaten er nog meer mensen zowat in hun grote paraplu’s verscholen om iets van geborgenheid te ervaren.
Overal waar ik keek zag ik mannen met hengels. Waar waren de vrouwen?
Zij waren vast binnen met de kinderen en waren het ontbijt aan het voorbereiden. De mannen waren al vroeg opgestaan. Vast voor dag en dauw om de beste vissen aan de haak te slaan. Niet dat de vissen voor consumptie dienden. In de multomap die bovenop het tv-meubel van de vakantiebungalow lag stond te lezen dat elke gevangen vis zo snel mogelijk weer in het water teruggegooid moest worden. Wat een misplaatst jagersinstinct. En wat voor excuus om niet aan gezinsleven mee te hoeven doen. Zelfs niet tijdens een vakantie.
Overal waar ik kijk zie ik hengels, of vissende mensen. Voor het effect maakt het tijdstip van observeren niet uit. Dit is een materie die nieuw is voor mij. Hengels, twee, drie en zelfs vier staan er in een soort in de grond geprikte standaards te wachten op beet. De man in kwestie zit over het water te staren en vermoedelijk over zijn hengels uit te kijken. Geen idee naar welke geheime tekens hij op zoek is. En dan. Niks. Niets. Geen beet. Geen vis. Wel rust. Dat is dan nog iets waarvoor je opnieuw naar zo’n park terug zou keren. Iedereen is rustig in verband met de vissen. Je zou ze wegjagen!